احســــــاس پنــــــــهان

شروع بیداریمان ، کوچیست که عمق ویرانه های گذشته امان را شخم

می زند و نبودنمان را فریاد ، فرمان می دهد و تو اینک می توانی بخوانی

نگاهمان را جغرافیای خیالیست که چرخش فصولش آهنگ خاطره

هاست.بهانه ای سرد که ردِّپایش ذوب لالایی طلوع حسرتهاست .

التماسی چروکیده در همنشینیِ صحبتی سخت که آفرینش

فریادهاست .وصله ای سیر بر قامتِ پوشالیِ خیال ، فاجعه

آفرینِ نگاه کالیست خفته که با گشودنِ طلوعی ، غروبیست

در قابِ لکنتِ گفتاری سخت .

زیرِخاکی ، عصاره ای از ترانه های بی صداست .

فریاد هست ! منتها ،متن نقش آفرینِ پرسشهاست.

حاشیه ای که عقب رانده است این کارآمدیِ حضور را .

غوغایِ چربِ دندانگیرِ فاصله ها ، قاطع تمامیهِ این

نزدیکیهاست .ودوست داشتنی ترین نگاه را دریغِ

نقطه های عبارتیست در جام لبریز .

آوارِ نگاهِ حاشیه ایم بی خبر زِمتن . زاویه یِ بسترِ طاقتِ

قالبِ قابی در مسیرِ باورها . لنزِ کوتاهترین سطح بیداری

از اعماقِ فاصله ها و تو در مِحورِ چرخشِ ثانیه ها .

خلقِ اثری بر پیکرِ استوارِ دوست داشتنها .

زمزمه یِ اثرانگشتِ این مفهوم ، محوِ

بودنِ نبودنها .

شروع بیداریمان ، کوچیست که عمق ویرانه های گذشته امان را شخم

می زند و نبودنمان را فریاد ، فرمان می دهد و تو اینک می توانی بخوانی

نگاهمان را جغرافیای خیالیست که چرخش فصولش آهنگ خاطره

هاست.بهانه ای سرد که ردِّپایش ذوب لالایی طلوع حسرتهاست .

التماسی چروکیده در همنشینیِ صحبتی سخت که آفرینش

فریادهاست .وصله ای سیر بر قامتِ پوشالیِ خیال ، فاجعه

آفرینِ نگاه کالیست خفته که با گشودنِ طلوعی ، غروبیست

در قابِ لکنتِ گفتاری سخت .

          قطعه ای از لالایی شروعَ درد، چاشنی روزهای کودکیم ،

         زمزمه ساعتی عاشقی ، تکیه بر پستِ فراموشی ، تنها

         دغدغه هایش شلیکِ سرکشَ نامهربانی  به زاغه مهمات

         آسودگی خیال. انقراضِ کهولتِ گفتار،  آرزویم و ارشد

         زیبایی افتخار . پاشیدن ِ از درون آغاز راهیست که

          صدای پاشنه های مسنّش ، کوبنده قفسی گرفتار آمده در

          کویر حیرانی .

             خوابم نمی بَرَد از صدای درد ، آری صدای درد .

                           خوابیده در قفسِ آسمانِ دلم ،

                            تسبیحِ شمارشی از حروف .

                                با صیدِ لبش زمزمه آغاز شود .

   بهایِ عبارتی که درون ، بی بهانه ، سکوتش

    شکسته شود ، سخاوتِ بوسه هایِ نگاهیست

   که می گوید :  من از دقیقه زاده شد ه ام و ثانیه

  نامم هست .تو را به لحظه های  حضورت سوگند

           که با تمام وجود ، دوستت دارم .

      بـــــا آمــــــــــدنـت ، خــــــــــــرابِ کـــــــــــــویر دلــــــم .

                   کــــــــــــــــــــــــــــوچ ، اجــــــــــباریــــست .

     تجسم حضورت نوازشِ ضرب آهنگیست در عرصه

    تصورات ذهن . با خلق مصرع احساس واگویه های

     بیتی که حرمتِ مـــیمـــش ، مـــستـــور عام می شود

    و مخصوص عـــــــــــــزیــــــــــــــــزی  خاص .

    ایـــــــن واژه تـــــــــمام دنیـــــــای من اســــــت .